Bij het ontwerpen van een binnentuin wordt de kans geboden een “postzegel” te ontwerpen die geheel op zichzelf staat. Een binnentuin in de historische binnenstad van Amsterdam confronteerde ons met een veelheid aan gevels welke allemaal een ander verhaal hebben. De binnentuin van de UvA grenst aan historische panden, de bibliotheek zelf en aan woningbouw uit de jaren ‘70. De vormgeving van de tuin laat deze gegevens los. Alleen het functionele programma is sturend. De tuin verbindt de verschillende gebouwen met elkaar. Door de gekozen vormgeving sluit deze aan op alle wanden zonder dat het bijt. De amorfe vormgeving is onafhankelijk en poëtisch.