De Algemene begraafplaats in Wageningen (1899) kent een rijk cultuurhistorisch verleden. Belangrijke landschapsarchitecten als L.A. Springer en J.P.T. Bijhouwer hebben een onmiskenbaar stempel op de structuur van de begraafplaats gedrukt. Het contrast tussen beide bijdragen is groot. Springer gaf aan de begraafplaats het beeld van een Engelse landschapstuin, terwijl Bijhouwer voor de uitbreiding in 1944 functionele richtlijnen hanteerde.

In de jaren daarna is de structuur door diverse ingrepen diffuser geworden. De begraafplaats is als het ware in delen uiteen gevallen en vormt geen eenheid meer. In het voorstel wordt er met minimale ingrepen opnieuw structuur aangebracht. Daarbij vormen eenvoud en respect voor het verleden de belangrijkste leidraad.